A tak przy okazji, ubóstwiam Cię... w przerażający i niebezpieczny sposób.
Najbardziej winien jest ten, kto wynalazł świadomość. Więc straćmy ją na parę godzin.
Za dużo myślisz o głupotach. Ale przecież o czymś muszę myśleć. Wszystko jedno o czym. Chcę czymś wypełnić pustkę w głowie.
Jego dusza wzbiła się pod niebiosa, by zaraz runąć na ziemię.
Tęsknota zawsze zaczyna się jeszcze przed rozstaniem.
Odwraca się do mnie z
uśmiechem. Jak on się
ładnie uśmiecha: prosto
w moje serce.
Serce i umysł rzadko kłamią jednocześnie.
Zawsze przy mnie,
lecz nie ze mną.
Gdzie się kończy normalne, a zaczyna nienormalne?
Literatura zaczyna się tam, gdzie przestaje być normalnie.
