Moja piękna, moja Isobel. Moja miłości. Prosiłaś, bym czekał. Więc ...

 To niemożliwe, a co więcej - nieprawdopodobne.

 Niebieski jest cudowny. Taki pomarańczowy.

 Róże są jak ludzie: pozwalają się kochać, ale czasem ranią do krwi.

 (...)Marzenia jednak są oderwane, unoszą się i tak dryfują do czasu, aż nie zapuszczą korzeni.

 (...) złość taka właśnie jest. Zaciska ci pięści i pozwala krzyczeć do woli.

 Największym szczęściem jest poczucie sensu życia.

 I pomyślała, że wiara też wymaga zaufania i samozaparcia.

 Nie powinniśmy się rodzić, kiedy nie umiemy żyć.

 Już myślałem, że nigdy nie przestanie działać i będę musiał cię zostawić, żebyś... wąchała kwiatki czy co tam chciałaś robić na haju.

 Przemilczenia dzielą bardziej niż nieobecności.