Czuję się jak wyrwana z koszmaru. Dzień jak co dzień.

 To moje wspomnienie nie ma daty, podobnie jak ptaki fruwające po niebie nie mają imion.

 Czasem trzeba poprosić o pomoc, nawet jeśli się nie ma na to ochoty...

 To było szaleństwo, miękkie i łagodne, ale zupełne.

 Życie było skomplikowane, chociaż oczywiście znacznie lepsze od jego alternatywy.

 Wierzyć, to znaczy ufać, kiedy cudów nie ma.

 Wybaczyć nie oznacza zaakceptować.

 Świecie zaśnij
wreszcie, zdrętwiej, zemdlej
i nie rań więcej.

 Innym razem to tak jak nigdy.

 Jedyną rzeczą, która umożliwia życie, jest ciągła i nieznośna niepewność, niewiedza, co zdarzy się dalej.

 Im bardziej powtarzam sobie "niemożliwe", tym mocniej słowo "możliwe" odbija się echem pod czaszką...