...coś się w niej zmieniło, zmieniło i zmieniało nadal.

 Im więcej poznaję świat, tym mniej mi się podoba, a każdy dzień utwierdza mnie w przekonaniu o ludzkiej niestałości i o tym, jak mało można ufać pozorom cnoty czy rozumu.

 Jesteś ukrytym wierszem mego serca. Czytam Cię bez przerwy, uczę się ciebie na pamięć w każdej chwili naszej rozłąki.

 
Kiedy nasze dziecko odjeżdża- dokądkolwiek- to zawsze jest za daleko.

 Moja przeszłość jest tylko moja i muszę pogrzebać ją tam, gdzie jej miejsce – w przeszłości.

 Sprawiana przez ciebie przyjemność równa się tej, którą otrzymujesz w zamian.

 Dziecko nigdy nie pomyśli, że osoba, którą kocha, może mieć ciemną stronę.

 Jaką moc miałoby piekło, gdyby uwięzieni w nim nie mogli śnić o niebie?

 Kocham cię i wierzę, że wszyscy, których dotknie miłość, stają się nieśmiertelni.

 [...] umysł nie ogarnia spostrzeżeń zbyt namacalnie i wyraźnie oczywistych.

 Porzuć wszystko, co znasz. Porzuć, porzuć, porzuć. Nie bój się, że zostaniesz bez niczego, bo na koniec to nic będzie ci podporą.