Ważne jest, aby się nie poddawać.

 Ludzie pragną czasami się rozstawać, żeby móc tęsknić, czekać i cieszyć się powrotem.

 Trudno jest mieć wiarę, kiedy się przeczytało zbyt wiele książek, prawda?

 Ludzie są inni, kiedy możesz poczuć ich zapach i zobaczyć ich z bliska.

 Gdy oceniasz ludzi, nie masz czasu ich kochać.

 Przymus bycia szczęśliwym tylko komplikuje życie.

 Gdzieś musi być granica błędów do popełnienia przez jedną osobę.

 Życie jest padołem płaczu, ale zdaje mi się, że są na nim ludzie, co lubią płakać.

 Mój Pegaz się trochę zagalopował.

 "Jak żyjesz, Kochana?
Jak żyjesz
wśród coraz zimniejszych ścian
ulatnia się z nich wilgotna
woń naszych ciał
Czy Ci nie chłodno?
Jak zasypiasz
nie na mojej
piersi
nieopleciona gałęziami
moich rąk, moich nóg
kto poprawi
opadającą rękę – nim zemdleje
Jak wracasz z niespokojnych snów
bez pocałunków, które jeszcze się śnią
a już budzą
każde włókienko Twego ciała
każdą żyłkę
Jak wędrujesz labiryntem głuchych ulic
nie trzymając się mojej ręki
Jak wchodzisz po zmęczonych schodach
Jak żyjesz kochana
beze mnie?
Dlaczego żyjesz?"

 Zaufany przyjaciel zawsze się przydaje.