Życie to taki dziwny prezent.
Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka.
I próbuje się na nie zasłużyć.
Sekret wart jest tyle, ile warci są ludzie, przed którymi powinniśmy go strzec.
Czy udało mi się zasadzić chociaż jedną roślinkę radości na pustyni twojej samotności?
Gdzie jesteś? Tutaj. W jakim czasie? Teraz. Kim jesteś? Tym momentem.
Każdy żyje za siebie i każde życie jest osobną historią.
Trzy przypadki po kolei to już nie przypadek.
Nie żałuj umarłych, Harry, żałuj żywych, a przede wszystkim tych, którzy żyją bez miłości.
Jeśli wchodzisz w grę, musisz w niej wytrwać do końca.
Nie możesz zmienić tego, kim jesteś, Emily.
Liczyłam na to, że go zobaczę... Że on tchnie we mnie życie, przypomni mi... mnie.
Czy to nie absurdalne, że wspomnienia o dobrych czasach o wiele częściej doprowadzają do łez niż wspomnienia o tych złych?
