Nie zadawaj pytań, a nie usłyszysz kłamstw.

 Miłość to słabość, która raz od wielkiego dzwonu triumfuje nad siłą.

 Nie lubił mnie. Być może nawet nienawidził. Dlaczego? Nie wiem. Czasem nikt nie wie dlaczego. I to jest najstraszniejsze.

 Chłodny i rozkoszny, migocący cień gałęzi. Czasami myślę,
że właśnie po to żyję, dla takich pięknych, wspaniałych chwil.

 Nie wolno być zbyt spontanicznym. Nie wolno biec i wołać. Trzeba się zatrzymać, zamilknąć i pomyśleć, a najlepiej zapomnieć i nic nie czuć...

 Trzeba sprostać własnym lękom, a one ulotnią się niczym mgła w promieniach słońca.

 I mówię mu, że przy nim stoję. Zawsze.

 A może po prostu jest tak, że świat tak łatwo niszczy piękne istoty.

 Ryba widzi nie haczyk, a przynętę.

 Przecież żyje się tylko raz.

 Z nim jest cudownie. Tak ciepło mnie obejmuje i szepcze do ucha miłe słówka. Już nadchodzi ten wspaniały moment... jeszcze kilka sekund..


I nagle uświadamiam sobie, że jestem na matematyce.