Człowiek nie tęskni, jeśli zapomniał, jak się kocha.

 Żyje się tylko raz, lecz jeśli zrobi się to dobrze, ten raz wystarczy.

 Zemsta smakuje jedynie tym, którzy nadal dźwigają kajdany.

 Ale Ty... Twój zapach jest dla mnie jak narkotyk... Jak ulubiony gatunek heroiny...

 Kilka stron w bucie również unosi głowę.

 Odważni są ci, którzy zostają i walczą u twego boku.

 Nim zacznę biegać, muszę nauczyć się chodzić.

 Pamiętajmy o logice. Tam, gdzie jej brak, należy doszukiwać się podstępu.

 Bunt napotyka nieustanne zło, z którego musimy czerpać siły nowego zrywu. Człowiek może opanować w sobie wszystko, co może być opanowane, naprawić w świecie wszystko, co może być naprawione. Po czym dzieci będą nadal umierały niesprawiedliwie, nawet w doskonałym społeczeństwie. Przy największym wysiłku człowiek może zmierzać jedynie do arytmetycznego zmniejszenia cierpień świata. Ale niesprawiedliwość i cierpienie będą wciąż istniały, choćby najbardziej ograniczone, i nie przestaną być zgorszeniem. Dlaczego? Dymitra Karamazowa będzie rozlegało się nadal; sztuka i bunt umrą z ostatnim człowiekiem.

 To nasze wybory ukazują,
kim naprawdę jesteśmy,
o wiele bardziej niż nasze zdolności.

 Człowiek przecież po to żyje, żeby nie zostawiał świata takim, jakim go zastał.