Skoro jest wejście, musi być i wyjście.

 Często jednak gość nie zaproszony okazuje się najcenniejszym towarzyszem.

 Nie ma ludzi podobnych do mnie. Jestem jedyny w swoim rodzaju.

 Trzeba szanować ludzi i przyjmować ich, jakimi są.

 Myślę sobie, że to musi być bardzo miłe uczucie, wiedzieć na pewno,że ktoś na ciebie czeka.

 Tak jak my. My też jesteśmy fikcją.

 Złość to wiatr, który gasi świecę rozumu.

 Życie w samotności to według mnie najgorsze, co może spotkać człowieka. Mimo tych wszystkich kryzysów, cichych dni, nieustannego dostosowywania się, lęku przed rozłąką, życia pełnego zmartwień i udręki, nie wiem,
czy życie byłoby dla mnie coś warte.

 Zawsze marnuje się czas, gdy nie walczy się o swoje pragnienia.

 Jesteśmy tym, kogo udajemy, i dlatego musimy bardzo uważać, kogo udajemy.

 Na bieżni wiodącej do szczęścia brak linii mety.