Spadające gwiazdy były łzami na policzkach nieba.

 Powiedział, że jestem jego sercem. Nie zostawia się serca. Nie można żyć bez serca.

 Wyczekiwana przyjemność smakuje lepiej.

 Tak już chyba jest ze wszystkim w życiu, że wydaje się prawdziwe tylko dopóki trwa, a potem masz wątpliwości, czy działo się na prawdę. Szczególnie, jeśli byłeś pijany kiedy to się działo.

 Przeszłość może czasem sprawić, że nie będziemy zauważać, co dzieje się wokół nas.

 Zachody słońca i wspomnienia z dzieciństwa łączy ten sam rodzaj magii. I nie bierze się ona z ich piękna, ale z ulotności.

 Teraz wiem, że gdybyśmy po prostu odrabiali lekcje, kładli się spać przed dwunastą i wstawali na poranne zajęcia — gdybyśmy żyli jak normalni ludzie — uniknęlibyśmy z powodzeniem wielu niedorzeczności. Bylibyśmy zbyt zajęci pogonią za celowym życiem, by uczestniczyć w drugorzędnych melodramatach. Ale nie należeliśmy do normalnych ludzi. Byliśmy zdesperowani
i stuknięci, wszyscy, co do jednego.

 Książka nabiera swojego prawdziwego sensu wtedy dopiero, kiedy się wie, w jakiej sytuacji, z jakiej perspektywy i przez kogo została napisana.

 Milej duszy, gdy się z nią druga wzruszy.

 Racz nie pamiętać grzechów mej młodości i mych buntów.

 Nie strać momentu, w którym jesteś.
Wyciągnij z niego to, co jest do wyciągnięcia.