W miłości nigdy nie jest za późno na drugą szansę.

 Nie stać go na wymyślenie niczego więcej. Żyje opętany obrazem samego siebie, jaki stworzył na własny użytek.

 W końcu w nieszczęściu bywa pewna doza szczęścia, jeśli nieszczęście jest odpowiednie.

 Pójdę z Tobą nawet Ścieżką Umarłych i wszędzie, gdzie poprowadzisz.

 Bo ja jestem kolekcjonerem wyzwań, rzeczy, które się wydarzą i nie przywiązuję wagi do spraw, które minęły. Mam słabą pamięć.

 Jesteś moim oddechem, moim życiem, moim sercem.

 Ostatecznie każde małżeństwo to dwie osobowości - dwa głosy, dwie opinie, dwa sprzeczne zestawienia decyzji, pragnień i ograniczeń.

 Dobre intencje są wspaniałe, ale nie zmieniają faktów.

 Małżeństwo bez dziecka jest jak las bez ptaków.

 Jej ciche „dzień dobry” zabrzmiało jak „przepraszam, że żyję”.

 Tęsknota to także forma życia...