Człowiek ma jednak niespożytą zdolność odradzania się na nowo.

 Większość szuka w miłości wieczystej ojczyzny. Inni, ale bardzo nieliczni, wiecznego podróżowania. Ci ostatni są melancholikami, którzy muszą obawiać się zetknięcia z Matką-Ziemią. Szukają kogoś, kto uchroni ich od smętku macierzy.

 Nigdy się nie tłumacz. Przyjaciele tego nie potrzebują, a wrogowie i tak nie uwierzą.

 Nie zapomina się wszystkiego tak od razu. Czasami trzeba się obejrzeć i zastanowić.

 To było szaleństwo, miękkie i łagodne, ale zupełne.

 Szczęście, to nie jest coś, co możesz schować i wyjąć, kiedy Ci znowu będzie potrzebne.

 Jak to jest, że ludzie nigdy się nie okazują tacy, za jakich się ich brało.

 (...) grzecznym dziewczynkom los się nie odpłaca.

 Miłość, która niczego nie buduje, umiera w straszliwych cierpieniach.

 Prawdy największe są też banalne.

 Wyobraźnia to złodziej buszujący w skarbcu trzeźwego umysłu.