Im dalej jedziesz, tym lepiej poznajesz to, co zostawiasz za ...

 Jeden krok rozpoczyna tysiąc-milową podróż.

 Nie blednieje, nie zgrzyta zębami, nie gryzie pięści z bólu i nie szarpie sobie duszy ten, kto wcale nie kocha…

 [...] pyta, czy to jest dla mnie jakiś problem. [...]
Nie, mówię, wszystko w porządku.
Przyłóż mi spluwę do głowy i rozchlap mój mózg na ścianie.
Naprawdę, mówię. Nie ma sprawy.

 Ubóstwo cnoty nie traci.

 Nic tak człowieka nie rujnuje jak brak wiary w siebie.

 Najdłuższy marsz zaczyna się
od pierwszego kroku.

 Mamże ci ja lustro plastikowe, pójdę i trzasnę nim bydlę po głowie.

  Samobójcy jawią się nam jako obciążeni poczuciem winy za indywidualizację, jako owe dusze, które za cel życia uważają już nie doskonalenie się i kształtowanie samych siebie, lecz unicestwienie się, powrót do matki, do Boga,
do wszechświata. Natury takie są w większości zupełnie niezdolne do popełnienia prawdziwego samobójstwa, ponieważ pojęły dogłębnie tkwiący w nim grzech. Dla nas są jednak samobójcami, gdyż w śmierci, a nie w życiu widzą wybawiciela, są gotowi usunąć się i poświęcić, zgasnąć i wrócić do początku.

 Człowiek jest podły, do wszystkiego przywyka.

 Zawiedzione nadzieje rodzą wielki ból.