Mogę umrzeć z uśmiechem na ustach. Nie kłamię.

 Życie to śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową.

 I może tak jest lepiej, bo niektóre rzeczy nie powinny być niczym więcej, jak tylko chwilą.

 Nie do wiary, co się widzi, gdy się na to tak naprawdę nie patrzy.

 I to nie jest żaden weltschmerz, nie jestem młodą, piękną duszą-ja po prostu jestem pierdolnięty. Chory psychicznie.

 Pożądanie nie jest czymś, co się rozumie. Ono po prostu jest.

 Trzeba coś kochać, żeby to znienawidzić.

 Jeszcze w nią nie wszedł, już nie ma jak wrócić.

 Jestem jednocześnie za bardzo i zarazem nie dosyć.

 Czy to rzeczy upodabniają się do ludzi, którzy je posiadają czy raczej ludzie do rzeczy?

 Planowanie tym różni się od marzenia, czym marsz od tańca.