Praca nie hańbi.

 Nigdy nie przejmuj się drobiazgami. I pamiętaj, wszystko jest drobiazgiem.

 Cicho, cicho dzieci.
To nie demony, nie diabły... Gorzej. To ludzie.

 Przyjaciele to forma przeprosin Boga za nasze rodziny.

 Ludzie już niczego nie oczekują, bo są zawalenia wszystkim sto razy za bardzo: sto razy za dużo informacji, sto razy za dużo obrazków, sto razy za dużo kolorów.

 Dopiero gdy umrą dowiadują się, że żyli.

 Nie daj mi, Boże, podróżować tam, dokąd nie powinniśmy podróżować. Uchroń mnie przed wędrówką w czasie, pozwól mi zostać tam, gdzie jest miejsce moje. Pozwól mi mieszkać między przyszłością a przeszłością, między jutrem a wczoraj.
Niech się nic, co się stało,
nie odstaje i niech się nie staje nic, co jeszcze nie dojrzało, aby stać się. Niech się dzieje normalność, choćby byłą najokrutniejsza. I niech się nie cofa ani nie śpieszy zegar czasu mojego, niech nie wracają cienie świetności ani marności mojej. Amen.

 Coś często nawiedza mnie samobójcze pragnienie, by stać się takim jak wszyscy...

 Uroda. Ludzie są nią opętani. Bezradni jak ćmy, które ładują się w ogień.

 Nie zna smaku prawdziwego życia, kto przez tunel samotności się nie przeczołgał.

 Istny Wersal, tylko tyle, że w domu wariatów.