"Jak żyjesz, Kochana? Jak żyjesz wśród coraz zimniejszych ścian ulatnia ...

 Pozostaje żyć. Po prostu i cudownie żyć. Nie: chcieć żyć, lecz: żyć.

 Wiesz, w umieraniu najstraszniejsze wydaje mi się to, że człowiek jest zdany tylko na siebie.

 On wcale nie myśli (...) i dlatego nie zdarza mu się myśleć błędnie.

 Nie da się uniknąć tego, że cię skrzywdzą,
ale mamy wpływ na to, kto to zrobi.

 We wszystkim, co nas spotyka, ukryty jest sens.

 Przekonanie o własnej wyższości stanowi niezłą ochronę przed rzeczywistością.

 Cierpienie jest na pewno rodzajem sensu. Bezsens przecież nie boli. Bezsens jest obojętnością.

 Kto kocha, nie potrzebuje nigdy mówić: przepraszam.

 Ja mogę żyć tylko sercem,
wy zaś żyjecie według zasad.

 Żyjemy przecież tak cicho, a nasze największe katastrofy wydarzają się tak głęboko w nas, że na naszej powierzchni pojawiają się tylko odległe fale.