Chciwy zostanie kupcem, a leniwy mnichem.

 Mówią, że najpiękniejszy uśmiech ma ten, który wiele wycierpiał.

 Miałam w zwyczaju zapadać się pod ziemię jak świstak po każdym nieudanym związku. Nie potrafiłam tak po prostu otrzepać się i pójść dalej. Spróbować znowu. Mogła mi pomóc jedynie pokrewna, silna dusza, która pochyliłaby się nade mną, złapała za ramię i wyciągnęła z bagna apatii.

 Potrafię uwierzyć w to, że umrę, ale, cholera jasna, nie w to, że się zestarzeję.

 W końcu najlepsze po przebudzeniu jest przecież wspomnienie tego, jak miło było marzyć we śnie.

 To, że twoja wrażliwość uczuciowa mieści się
w łyżeczce do herbaty nie świadczy o tym, że
wszyscy są tak upośledzeni.

 Czasami normalne jest to, do czego jesteśmy przyzwyczajeni.

 A droga wiedzie w przód i w przód
Choć zaczęła się tuż za progiem –
I w dal przede mną mknie na wschód,
A ja wciąż za nią – tak jak mogę…
Skorymi stopy za nią w ślad –
Aż w szerszą się rozpłynie drogę,
Gdzie strumień licznych dróg już wpadł…
A potem dokąd? – rzec nie mogę.

 We wszystkim, co nas spotyka, ukryty jest sens.

 Nie ma czegoś takiego jak społeczeństwo. Są tylko pojedynczy mężczyźni, kobiety i rodziny.

 Każda wojna niesie ze sobą ofiary.