Kobiety są strażniczkami natury, która obdarza życiem i nakazuje miłość.

 Każdy z nas cierpi na własną ślepotę.

 Po śmierci człowiek staje się zdecydowanie bardziej wrażliwy.

 Czasami musimy ludzi ranić, by się nie rozpaść. Ale musimy robić to z miłością i tyle.

 Bywają godziny, które znaczą więcej niż lata.

 Zabliźnij publicznie te krwawe, prywatne rany.

 Połowę czasu spędza obrażony na świat, drugą połowę w depresji.

 Czułam go w sobie i czułam jego dłonie na piersiach, na pośladkach, dotykał mnie tak, jak potrafi jedynie kobieta. Zrozumiałam wtedy, że jesteśmy dla siebie stworzeni, bo on potrafił stać się kobietą, tak jak ja mogłam stać się mężczyzną [...].

 Kochany Boże, spraw, żeby wróciła. Dam ci, co tylko zechcesz. Wszystkie moje czasopisma, wszystkie moje książki, wszystkie moje rzeczy. Co chcesz. Tylko spraw, żeby wróciła. Do mnie. Proszę, dobry Boże.

 Nic nigdy nie można uważać za ostatecznie zdobyte, osiągnięte, utrwalone i zachowane.

 (...) tacy są dorośli. Żyją, żyją i zapominają, jak żyć.