Czasami człowiek wybiera kim chce być w życiu, a czasem ...

 Uroda. Ludzie są nią opętani. Bezradni jak ćmy, które ładują się w ogień.

 Ludzie płaczą nad ścierniskiem przyszłości, a nie widzą pełnych stodół przeszłości.

 Niełatwo jest się zdecydować, jak postąpić.

 
Miłość zawsze mówi więcej o tych, którzy ją odczuwają, niż o tych, którzy są jej obiektem.

 Szczęśliwy jest ten, kto nie boi się wszystkiego stracić. A nie boi się człowiek, który nie ma nic do stracenia.

 

Jeśli historia nauczyła nas czegokolwiek, to tego, że zawsze może być gorzej.

  Samobójcy jawią się nam jako obciążeni poczuciem winy za indywidualizację, jako owe dusze, które za cel życia uważają już nie doskonalenie się i kształtowanie samych siebie, lecz unicestwienie się, powrót do matki, do Boga,
do wszechświata. Natury takie są w większości zupełnie niezdolne do popełnienia prawdziwego samobójstwa, ponieważ pojęły dogłębnie tkwiący w nim grzech. Dla nas są jednak samobójcami, gdyż w śmierci, a nie w życiu widzą wybawiciela, są gotowi usunąć się i poświęcić, zgasnąć i wrócić do początku.

 Wszyscy się rodzą z wyrokiem śmierci jak mawiają mędrcy.

 Więcej ludzi marnuje czas i energię, roztrząsając problemy niż rzeczywiście próbując je rozwiązać.

 Jedyny sposób, by odkryć granice możliwości, to przekroczyć je
i sięgnąć po niemożliwe.