Najważniejszą rzeczą w wyprawie jest doprowadzenie jej do końca.

 Historia jednego człowieka jest historią całej ludzkości.

 Piękno jest iskrą, która zapala się, gdy mimo odległości lat zetkną się nagle z sobą dwa różne pokolenia. Jest burzeniem chronologii i buntem wobec czasu.

 Bez groźby śmierci nie ma żadnego powodu, by żyć.

 Cały świat jest straszliwie przepełniony wspomnieniami tej, która istniała i którą stracił.

 Tęsknota za domem jest jak choroba, jak żałoba po czymś, co zostało utracone lub odebrane.

 To właśnie perspektywa ciemności sprawia, że dzień wydaje się taki jasny.

 Gdyby słońce i księżyc zaczęły wątpić, natychmiast by zgasły.

 Bo ostatecznie, że ktoś widział kombinację modliszki z lokomotywą walczącą z wyciorem do lampy, jakimś dziwnym cudem uhipopotamionym, to jeszcze nic nie mówi o jego możliwościach moralnego udoskonalenia.

 Pamięć żarła mu duszę niczym potworna choroba.

 Bo w wielkiej mądrości wiele utrapienia.