Chciałem się o czymś przekonać, pchała mnie chęć dowiedzenia się, przekonania się natychmiast, czy jestem jak inni wszą, czy też człowiekiem? Czy potrafię przekroczyć ów próg, czy nie? Czy jestem drżącym, nędznym stworem, czy też mam prawo...?
Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci - zapomną. Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc.
Życie jest jak pudełko czekoladek - nigdy nie wiesz, co ci się trafi.
Dzieje człowieka to dzieje cierpienia!
Stare życie przeminęło; wszystko stało się nowe.
Jeśli kochasz książki wystarczająco mocno, odwdzięczą ci się tym samym.
Wdzięczność zależy od pamięci.
Miłość jest bezsennością, która budzi nas ze snu życia.
Wiara czyni cuda lecz tylko walka daje efekty.
Taka jest właśnie przeszłość: unosi się, potem osiada i gromadzi warstwami. Jeśli się straci czujność, pogrzebie cię.
Dziecko, które wstydzi się matki to po prostu dziecko, które jeszcze za mało przeżyło.
