Chciałem się o czymś przekonać, pchała mnie chęć dowiedzenia się, przekonania się natychmiast, czy jestem jak inni wszą, czy też człowiekiem? Czy potrafię przekroczyć ów próg, czy nie? Czy jestem drżącym, nędznym stworem, czy też mam prawo...?
Biegnę, ale nie rozumiem gdzie jestem ani od kogo uciekam...
Nie bądź takim rycerzem, z kobiety mam tylko wygląd.
Ale dla mnie nie ma ani poniedziałku, ani niedzieli: są tylko dni popychające się w bezładzie.
Czy jest sens nadal być człowiekiem , gdy pozbędziesz się uczuć?
Szara strefa pomiędzy tak a nie. Milczenie.
Jak mierzyć stratę? Jak liczyć, ważyć, oceniać smutek?
Nie twórz sobie historii, dziewczyno.
Uciekam, więc jestem. A raczej: uciekam, więc przy odrobinie szczęścia nadal będę.
Dno - poziom, z którego nie możesz upaść niżej, chyba że weźmiesz łopatę i zaczniesz kopać.
Kiedy się nie wie, co człowiek może mieć, jest zadowolony z tego, co ma.
