Smutne zapatrywanie [...]. Z kłamstwa robi się istotę porządku świata.

 Nie jestem biedny jestem jaki jestem.

 Ufałeś jej, a ona cię zdradziła. Po czymś takim długo się liże rany.

 Czyż to nie ironiczne, że moje rany tak strasznie wyglądają, a jednak są znacznie mniej bolesne i groźne niż te niewidzialne, które ty w sobie nosisz.

 Żyjmy teraźniejszością. Kto wie, jutro może nas nie być.

 Przyjdź i przypomnij mi, że jeszcze żyję.

 Nie można odczynić dokonanego, cofnąć słów, które raz zostały wypowiedziane.

 Wady wielkich ludzi są pociechą matołów.

 Kiedy ktoś bierze się do rewolucji, winien wiedzieć, ze łatwo ją rozpętać, ale trudno zażegnać.

 Kobitka w stanie furii robi się bardzo silna. Zwłaszcza dwie kobitki.

 Pustynię upiększa to,
że gdzieś w sobie kryje studnię.