Jeśli nie stawiasz sobie wyzwań, nie pokonasz swoich słabości.

 ...wspomnienie jest również formą spotkania.

 Niech poczucie winy nauczy cię, jak postąpić następnym razem.

 Dotykam twoich ust, palcem dotykam brzegu twoich ust, rysuję je tak, jakby wychodziły spod mojej ręki, jakby po raz pierwszy twoje usta miały się otworzyć, i wystarczy, bym zamknął oczy, aby zmazać to wszystko i zacząć od nowa.

 Nigdy nie rozumiemy miłości innych.

 Głupio rezygnować z leczenia tylko dlatego, że zastrzyki są bolesne.

 Jeśli kogoś kochamy, chcemy poznać nie tylko duszę, ale i ciało ukochanego. Czy to takie ważne? Nie wiem, pewnie przemawia przez
nas instynkt. W tej kwestii trudno przewidzieć własne reakcje albo wyznaczać sobie granice.
Najwspanialsze jest odkrywanie, kiedy onieśmielenie ustępuje miejsca śmiałości, a ciche jęki zmieniają się w krzyki i przekleństwa. Tak, przekleństwa. Kiedy kocham się z mężem, chciałabym słyszeć „niecenzuralne” słowa.
Zamiast tego padają pytania: „nie za mocno?”, „nie za szybko?”, „nie za wolno?”. To bardzo krępujące, chociaż może w pierwszej fazie związku niezbędne i świadczy o wzajemnym szacunku. Aby stworzyć idealną, intymną więź, trzeba ze sobą dużo rozmawiać, bo nie ma nic gorszego od frustrującego milczenia i pruderii.

 Ludzie lubią komplikować sobie życie, jakby już samo w sobie nie było wystarczająco skomplikowane.

 To zadziwiające, jak mocno trzymamy się fragmentów przeszłości, czekając na przyszłość.

 Niektórzy ludzie popełniwszy jeden błąd, łamią sobie przyszłość raz na zawsze.

 Kto jest dobry? Kto zły?
Nie ma ludzi dobrych i złych,

są tylko złe lub dobre uczynki.

I ludzie, którzy miotają się między nimi.