Moja mała, ja tak tęsknię za Tobą, że mi się w głowie mąci i sam snuję jakieś idiotyczne opowieści. Jeśli nie wrócę do Ciebie to chyba umrę, a Ty wiesz, że jestem specjalistą w reżyserowaniu nieszczęścia.
Kto czyta książki, żyje podwójnie.
Przeszłość jest niby krajobraz –
zaciera się, w miarę jak się oddalamy.
Strach jest gorszy niż to, czego się boimy.
Miłość jest jak umieranie.
Jesteśmy szaleńcami z tego szpitala przy szosie, psychoceramikami, stukniętymi garnkami ludzkości.
Świat w ostatecznym rozrachunku należy określić jako miejsce cierpienia.
Nic nie jeste takie jakim sie wydaje.To tylko wielkie złudzenie tak samo sztuczne jak film,które kręcą
Nie miał nic, ale to już było coś, a teraz mu to odebrano.
Miłość to najlepszy ze wszystkich drogowskazów,
ale objawia się często w nieoczekiwany sposób.
Słuchaj, kiedyś przechodziłem przez wioskę. Jakiś dziewięćdziesięcioletni dziadunio sadził drzewo migdałowe. „Hej, dziadku! – wołam. – Sadzisz drzewo migdałowe?” A on, zgarbiony, odwrócił się i powiedział: „Tak, mój synu, ja postępuję tak, jakbym nigdy nie miał umrzeć!” „A ja – odparłem – postępuję tak, jakbym miał umrzeć w każdej chwili”. Kto z nas dwóch miał rację, szefie? – Spojrzał na mnie triumfalnie. – Tu cię mam! – powiedział.
