I przez okamgnienie niemal mam wrażenie, że jesteśmy znowu razem.

 Być może czasami najlepiej jest być niewidomym, wtedy widzi się rzeczy takimi, jakimi są naprawdę, a nie pozwala się oślepić ich wyglądowi.

 Do śmierci zapamiętam widok jej oczu, które zgasły jak płomyk świecy na wietrze.

 Ludzie są przeważnie nieszczęśliwi, bo żyją nie po swojemu.

 Aby walczyć z abstrakcją trzeba byś do niej podobnym.

 Człowiek taki już jest. (…) Zastępuje strachem większą część swoich emocji.

 Najczęściej nie wiemy "dlaczego". To prawda.

 W każdym z nas siedzi dwoje ludzi o jednej twarzy i jednym ciele.

 Zaczyna się od jednego kłamstwa, a potem nie wiadomo już, jak się powstrzymać od kolejnych.

 Obrażają mnie tylko kłamstwa, nigdy szczere rady.

 Rano nad wodą wszystko człowieka cieszy, gdyż dzień mu jeszcze nie spowszedniał i nikt mu go jeszcze nie zdążył zatruć.