Zauważałam nanosekundy bez niego.

 Mawiał, że strach oznacza tylko, iż masz do czego wracać.

 Nie wolno większych spraw dla mniejszych poświęcać.

 Nie płacz. Tak już jest - raz wygrywasz, raz przegrywasz. I trwa to całe życie.

 Nie ważne, jak piękne by nie były wspomnienia - nie wolno żyć tylko nimi.

 I wśród tego nieśmiałe życie przemocą wywleczone ze snu.

 Niestety, sukces był jak piękność, która po paru dniach, gdy człapie w brudnych skarpetach, przestaje fascynować.

 Być niedocenioną to świetna rzecz.

 Nie ma rzeczy, która by miała same wady.

 Jesteśmy skazani na zgubę, skazani od samego początku, i umrzemy, znając tylko niewielki fragment rzeczywistości, który w dodatku pojmujemy na opak.

 Kochać to znaczy wyrzec się siły.