Daj rękę, pójdziemy wstecz po naszych wspólnych śladach, pozwól, że ...

 Życie nie jest już jej dolegliwością.

 Nauczmy się okazywać przyjaźń człowiekowi, kiedy żyje, a nie, kiedy już umrze.

 Pamięć żarła mu duszę niczym potworna choroba.

 Kiedy nie wiemy, kogo nienawidzić, nienawidzimy samych siebie.

 Moja miłość miała na imię Tanja. Była Niemką o słowiańskim imieniu. Skąd u jej rodziców taki wschodni sentyment? Czyżby słabość do wspólnej polityki (pakt Ribbentrop–Mołotow…)? Już samo jej imię, Tanja, nosi w sobie nutę nostalgii jak rosyjskie piosenki o tęsknocie i samotności, jak stepy akermańskie, jak mickiewiczowskie: „(…) jedźmy, nikt nie woła…

 Aby istnieć, człowiek musi się buntować.

 Jest taka miłość, która nie umiera, choć zakochani od siebie odejdą.

 Skończ swoje sprawy, nim sprawy skończą z tobą.

 Błąd mógłbym wybaczyć, nieudolności nie.

 Miłość nie wymaga myślenia. Nie ma z nim nic wspólnego.