Gdy czyta się różne smutne historie, łatwo jest sobie wyobrazić, że bohatersko stawiamy czoło trudnościom, znacznie trudniej jest poradzić sobie z nieszczęściem, które naprawdę nas dotyka.
Nie do wiary, jak zmienia się człowiek kiedy się uśmiecha.
Strach wszystko zabija: rozum, serce, a zwłaszcza fantazję.
Miłość to tylko słabość charakteru, niebezpieczne zakłócenia w naszym rozumowaniu.
Często ból niszczy,czyni zgorzkniałym,sprawia,że odrzucamy to,co inni,obdarzeni hojnie przez los,zdołali stworzyć,stając się sławni;szczególnie ból,taki jak owo upośledzenie,zmuszający do przebywania w cieniu,nie pozwala się cieszyć blaskiem będącym udziałem innych.
Każdy wybiera swoje własne wojny.
I byłoby to wszystko śmieszne, gdyby nie było takie smutne.
Jak w bajce mam wyjść za królewicza, pech polega na tym, że pokochałam żebraka.
Na pewno coś knuje...
Większość ludzi ma jakiś kącik w duszy, do którego innym wzbrania dostępu.
Życie tworzy opowieści.
