Najgorsza prawda i tak jest lepsza od najlepszego kłamstwa.

 Nie potrzeba słów tam, gdzie czyny świadczą same za siebie.

 Umysł ludzki to pusty pokoik, który powinno się umeblować według własnego wyboru.

 Tak, "kiedyś" to jest dobre słowo. Niby precyzyjne, a takie rozmyte. Niewiadome. Jak liczba Pi, jak Piekło, które przecież nie istnieje, a zatem może i "kiedyś" jest wyłącznie iluzją. Jakąś rozpaczliwą obietnicą, która nie zostanie dotrzymana. I mam tak mówić każdemu: "Kiedyś cię pokocham. Bądź cierpliwy. Kiedyś." Właśnie tak?

 Kiedy nie można dodać dni do swojego życia, trzeba dodać życia swoim dniom.

 Przebywanie z tobą wydaje mi się... jakieś słuszne. Naturalne, takie jak powinno być.

 Czas robi swoje, wymazuje nawet pamięć o ludzkich cierpieniach.

 Nie ma czegoś takiego jak bezwarunkowa, doskonała miłość. Nie ma na zawsze...

 Pogląd, którego się nie zmienia, nazywa się uprzedzeniem.

 Nie ma w świecie nic trudniejszego od prostoduszności i nie ma nic łatwiejszego niż pochlebstwo. Jeśli w prostoduszności choć jedna setna tonu zabrzmi fałszywie, to natychmiast następuje rozdźwięk, a za nim klapa. Natomiast pochlebstwo, nawet jeżeli wszystko, aż do ostatniej nuty, jest w nim fałszywe, to i tak bywa ono miłe i słucha się go nie bez przyjemności; wprawdzie wulgarna to przyjemność, ale przyjemność. I choćby pochlebstwo było najwulgarniejsze, przynajmniej połowa wydaje się zawsze prawdą. Dotyczy to zaś każdego poziomu rozwoju i każdej klasy społecznej. Nawet westalkę można uwieść za pomocą pochlebstwa. Cóż dopiero zwykłych ludzi!

 Czy w miłości ból zawsze musi poprzedzać spełnienie?