Tak, "kiedyś" to jest dobre słowo. Niby precyzyjne, a takie rozmyte. Niewiadome. Jak liczba Pi, jak Piekło, które przecież nie istnieje, a zatem może i "kiedyś" jest wyłącznie iluzją. Jakąś rozpaczliwą obietnicą, która nie zostanie dotrzymana. I mam tak mówić każdemu: "Kiedyś cię pokocham. Bądź cierpliwy. Kiedyś." Właśnie tak?
Słowniki dobrze wyjaśniają tylko te słowa, które człowiek już zna.
Jasne, gdyby życzenia były dolarami, już dawno dorównałabym Billowi Gatesowi.
I nigdy nie będę kochał tego świata, gdzie dzieci są torturowane.
Słowa wypadają mi z ust bez spadochronów.
Wiara powinna się żywić wiarą, a nie dowodami.
Zadaj sobie trzy pytania, Tatiano, i dowiesz się, kim jesteś. Spytaj siebie, w co wierzysz. Spytaj siebie, czy masz nadzieję. I najważniejsze: spytaj siebie, kogo kochasz? [...] Już wiem, kim jestem, pomyślała, biorąc go za rękę. Mam na imię Tatiana. Wierzę w Aleksandra. To on jest moją nadzieją. I kocham go nad życie.
To czego szukasz znajduje się tu, w twoim sercu.
Skoro tęsknię, to znaczy, że cię kocham!
Co to jest, żeby miasto pełne było jednego człowieka!
Lepiej stracić okazję do żartu, niż przyjaciela.
