Patrzyła na niego oczami roześmianymi jak słoneczne lato.

 Jak łatwo przegapiamy to, co oczywiste.

 Każda kropla szczęścia musi nieść ze sobą ocean goryczy.

 Ocknęła się po raz kolejny z koszmarnego snu, tylko po to, by stwierdzić, że rzeczywistość również jest koszmarem.

 Jak Cię prześladuje pech, to nawet kiedy wstajesz, żeby zatańczyć, orkiestra akurat idzie srać.

 W dniu, w którym pozwoli się kobietom czytać i pisać, świat wymknie się spod kontroli.

 Samotność to niedola, miłość to niewola.

 Słodki Jezu na wrotkach!

 W końcu jednak, jeśli mamy być naprawdę szczęśliwi, musimy podążać za swym sercem i samemu odnaleźć drogę.

 Życie to taki dziwny prezent.
Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka.
I próbuje się na nie zasłużyć.

 Próżno myśl geniuszu świat cały pozłaca, na każdym szczeblu życia rzeczywistość czeka.