Pewne rzeczy nigdy nie umierają, one cichną na jakiś czas, ...

 To dziwne uczucie, nie wiedzieć,
kim się dokładnie jest.

 Nie ma znaczenia, jak wysoko skoczysz, ważne, jak wylądujesz.

 Własnego życia nie da się opowiedzieć, można je tylko obnażyć.

 Przyjaciel to ktoś, kto wchodzi, kiedy cały świat wyszedł.

 Czy to rzeczy upodabniają się do ludzi, którzy je posiadają czy raczej ludzie do rzeczy?

 Nie ma tego złego, co by nie wyszło na jeszcze gorsze.

 Nasza przeszłość ma taki ciężar, jaki jej nadamy.

 Istna wariatka ze mnie. Ale cóż na to poradzę! Sądzę, że wyleczy mnie dopiero małżeństwo. Podobno w ogóle działa na ludzi trzeźwiąco.

 Osób, którym od jakiegoś momentu w życiu nic się nie udaje, spotkałem bardzo wiele.

 Dlaczego przeszłość musi koniecznie umrzeć, aby stała się możliwa do zniesienia?