Niebo jest posiniaczone, tylko burza może je uleczyć.

 Niedostatek tworzy więzy między ludźmi. Mają o czym rozmawiać.

 Nie mów mi, że niebo jest granicą, skoro są ślady stóp na księżycu.

 To pewne, że jeśli się czegoś pragnie, trzeba zaryzykować.

 Czas robi swoje. A ty, człowieku?

 Powiedz, mała, kogo ja się mogę bać, jak ja sam siebie się nie boję.

 Jeśli czegoś nie widać, to lepiej żeby w ogóle tam nie zaglądać.

 Ich świat zatrzymał się na chwilę i stał w bezruchu, balansując na ostrzu noża.

 W ciemności ogień płonie jaśniej.

 Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci - zapomną. Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc.

 Moment największej chwały człowieka zawiera jednocześnie zalążek jego ostatecznego upadku.