Aby żyć, człowiek potrzebuje celu.

 Uciekniemy tam daleko i nas nigdy nic nie rozłączy... tylko ty i ja.

 Może ty myślisz, że jednym ludziom Pan Bóg daje serca, a drugim kamienie?... Pewno tak myślisz, ha? U ciebie serce, boś ty panienka, a u niego kamień, bo to chłop! ha? Pobaw się z kamuszkiem pobaw się, co to szkodzi? z nudy, z melancholii!

 Nic tak człowieka nie rujnuje jak brak wiary w siebie.

 Na ogół głosy najdłużej zachowują młodość.

 Człowiek jest wielki w swych postanowieniach, ale słaby w ich wykonaniu.

 Jego domknięte wokół niej ręce to było jedyne bezpieczne miejsce na ziemi.

 To bardziej przerażające, niż gdyby ktoś obcy skradał się po korytarzach. Od obcego można uciec. Nie można uciec od samego siebie.

 W korowodzie myśli zasypiając, broniąc się przed tym, do czego serce chciałoby wracać.

 Żałować własnych doświadczeń to zatrzymać swój rozwój. Wyrzekać się ich, to wkładać kłamstwo w usta swego życia. To tyle zaprzeczać własnej duszy.

 Nie ma na świecie takiego leku, który nadałby sens życiu.