W naturze człowieka leży pakowanie się w kłopoty.

 podnoszę się po klęsce bo w sercu mam nadzieję
co kiedyś było nie możliwe dzisiaj nie istnieje

 Nasze życie jest takie dziwne, podróżujemy po całym świecie w pogoni za marzeniami.

 Piszę – i mówię – aby dowiedzieć się, co myślę.

 Zrozumiałem, że choćby nie wiem jak się kogoś kochało, długo nie widziana twarz w końcu zaciera się w pamięci.

 Z czasem człowiek uczy się widzieć dużo więcej.

 Wolę poruszać się po omacku, żeby lepiej docenić mrok.

 Czasami zbyt duża wiedza stanowiła przekleństwo.

 Jak długo powinniśmy próbować? Do skutku.

 Może Bóg istnieje, a może nie. Tak czy inaczej, jesteśmy zdani na siebie.

 Człowiek jest uczuciem, cierpienie jest jego nauczycielem.