Chorujemy przed śmiercią po to, byśmy mogli odwyknąć od własnego ...

 Być, nie będąc widzianym.

 Teraz wiem, że gdybyśmy po prostu odrabiali lekcje, kładli się spać przed dwunastą i wstawali na poranne zajęcia — gdybyśmy żyli jak normalni ludzie — uniknęlibyśmy z powodzeniem wielu niedorzeczności. Bylibyśmy zbyt zajęci pogonią za celowym życiem, by uczestniczyć w drugorzędnych melodramatach. Ale nie należeliśmy do normalnych ludzi. Byliśmy zdesperowani
i stuknięci, wszyscy, co do jednego.

 Jesteśmy dani sobie tylko na jakiś czas. A potem wędrujemy ku nowym sprawom, ludziom,
by z nimi wymieniać myśli, energię i czas.
I tak się kręciło koło wzajemności a jego osią jest i tak wewnętrzna samotność. Bo w najważniejszych dla siebie chwilach i tak pozostajemy samotni.

 Życie to dar narzucony każdemu człowiekowi, choć nikt o niego nie prosi.

 Za babą i diabeł nie trafi.

 Miłość do pracy może być platoniczna. Nazywa się ją wówczas lenistwem.

 Niedobrze jest być zbyt wolnym i niedobrze jest także mieć wszystko , czego się potrzebuje.

 Jest tyle do powiedzenia i niewiadomo, jak to powiedzieć.

 
<3

 Nie jestem przyzwyczajony do tego, że mnie kochasz.