Potrzebujemy rozmowy jak dobrego jedzenia, a dobrowolnie wybieramy emocjonalna anoreksję. W środku wszystko krzyczy: mów do mnie! obejmij mnie! kochaj mnie! a jedyne co wychodzi z naszych ust, to słowa nie mające żadnego znaczenia.
Inteligencja jest jak nogi:
masz za dużo, to się potkniesz.
Kto czyta miedzy wierszami znajduje to co chce.
Codziennie rano budzę się z kacem życia.
Prawdziwa miłość trwa nie tylko w dni radości, ale i w noc rozpaczy.
Fajnie być idiotą, zwłaszcza
jak nikt nie patrzy.
Nie znoszę niczego po troszku, zwłaszcza, jeżeli źle smakuje.
Cóż, głowa i serce tworzą dwa równoległe obiegi informacji, a prawda spoczywa gdzieś pomiędzy nimi.
Problem z obecnymi czasami polega na tym, że uczepiono się tej głupiej idei, iż można uciec od cierpienia.
Dorastając uczymy się, że nie należy przesadzać ze szczerością. Że czasami, lepiej skłamać, niż kłuć prawdą w oczy.
Drobna uwaga. Na pewno umrzecie.
