Potrzebujemy rozmowy jak dobrego jedzenia, a dobrowolnie wybieramy emocjonalna anoreksję. W środku wszystko krzyczy: mów do mnie! obejmij mnie! kochaj mnie! a jedyne co wychodzi z naszych ust, to słowa nie mające żadnego znaczenia.
Nie ma żadnego piekła oprócz tego, jakie ludzie sobie nawzajem gotują.
Jest taki moment, kiedy nie wiesz czy jest lepiej, czy gorzej.
Siedzisz mi w głowie tak,
jak potrafią tylko nieobecni…
Fakt, że się czegoś bardzo pragnie, nie oznacza, że można to osiągnąć.
Im kto mniej wart, tym wyżej głowę nosi.
Nie mogę uwierzyć, że tak normalnie wyglądam na zewnątrz, choć w środku mam kompletne pobojowisko.
Och, życie to czasami niezwykła okrutna podróż...
No już, nie płacz. Nie przestanę cię kochać, choćbyś miała przede mną setki tajemnic.
Najpiękniejsi ludzie, których znam, to ci, którzy znają smak porażki, poznali cierpienie, walkę, stratę, poznali swoją drogę na wyjście z otchłani. Ci ludzie mają wrażliwość i zrozumienie życia, które wypełniają ich współczuciem, łagodnością i głęboką, kochającą troską. Piękni ludzie nie biorą się znikąd.
Prawda to cudowna i straszliwa rzecz, więc trzeba się z nią obchodzić ostrożnie.
