Odejdź z mojej pamięci, dopiero wtedy będę wolna...

 Wmów swojemu mózgowi, że nie wolno ci płakać, a prawdopodobnie za chwilę będziesz wył jak bóbr.

 Oto paradoks straty: jak coś, czego już nie ma, tak bardzo może nam ciążyć?

 Życie jest zbyt krótkie, zbyt ważne, by je zmarnować.

 Z czym w kolebkę, z tym w mogiłę.

 Wokół niej zrobiło się ciemno jak w głębokim oceanie pod lodem. Wpadając w ciemność, wiedziała, że już nigdy go nie zobaczy. Kochała go do samego końca.

 Czasami nie chodzi o to aby zmieniło się na lepsze. Najczęściej chodzi o to aby zmieniło się na cokolwiek.

 Nieuczciwość nie staje się uczciwością dzięki zgrabnej metaforze.

 Bólu niektórych ran nie da się załagodzić, a wszelkie próby tylko go wzmagają.

 Najlepsze rzeczy też się kiedyś kończą. Taki los. Był to najzdrowszy sposób myślenia o nieszczęściu...

 Życie jest trudne. A miłość jeszcze trudniejsza.