[...] bałem się pogryzienia przez chorą na wściekliznę rzeczywistość, strzaskania iluzji, romantyzmu utopionego w ostatnich złotówkach, dylematach - cola czy chleb.
Samotność to balsam nieoceniony dla mego skołatanego serca.
W jednej chwili czuje się optymizm,
by już w następnej poddać się przekonaniu,
że wszystko rozsypie się w gruzy.
I w końcu tak się właśnie dzieje.
Wrażliwy musi spłonąć jak delikatna ćma.
Kochamy się jak dwie żywe zapałki. Nie rozmawiamy ale rozpalamy się.
Mówiłem ci, że masz uczynić go posłusznym (…) a ty nauczyłeś go kochać.
Kochać — dawać szczęście temu, kogo się kocha, a nie sobie samemu.
Miłość to zgoda na świat takim, jaki on jest.
Czasami masz ochotę ich ranić. Tych, którzy kochają cię za mocno.
Bo nie chodzi o to, żeby było miło. Chodzi o to, żeby nie było chujowo.
Prawo to czysta fikcja. Nie używa się go.
