[...] bałem się pogryzienia przez chorą na wściekliznę rzeczywistość, strzaskania iluzji, romantyzmu utopionego w ostatnich złotówkach, dylematach - cola czy chleb.
Nie, to nie nadzieja. Ona łączy się z myślą, że masz jeszcze szansę. To, co widziałam w jego oczach, było tęsknotą.
Pokłady bezwstydu w człowieku są ogromne - można kopać i kopać,
a i tak nie dotrze się do dna.
(...) przeznaczenie nie puka do drzwi naszego domu. Trzeba za nim ruszyć, wyjść mu na spotkanie.
Bóg jest okrutny. Czasem pozwala nam żyć.
- Czy jesteś szczęśliwa? - Nie jestem nieszczęśliwa.
Obudziłam się dziś rano z lękiem, że trzeba żyć.
W życiu potrzebna jest miłość, bez niej jest wielka pustka, która dusi, zabija, męczy.
Radio to cudowny wynalazek! Jeden ruch ręki - i nic nie słychać.
Gość, który sam przyznaje, że jest palantem, zasługuje na wybaczenie.
Słowa obcych ludzi ranią wystarczająco mocno, ale słowa tych, którym ufamy, są najgorsze.
