Nie ma nic bardziej tragicznego niż żebranie o gest, o uśmiech od ukochanej Istoty. Przy tej tragiczności blednie wielka inna tragiczność, tragiczność cielesnego kalectwa, tragiczność duchowego kalectwa... wielka tragiczność blednie przy tragiczności żebrania o miłość.
Podobnie jak medale olimpijskie i puchary tenisowe, oznaczały one [chorągiewki], że ich posiadacz zrobił najlepiej ze wszystkich coś, co nikomu nie przyniosło korzyści.
...słowa żyją tak długo, jak długo ludzie je pamiętają.
Dopóki trwa życie, dopóty jest nadzieja.
Prześpię się i zapomnę; mam własne życie, własne smutne, łachmaniarskie życie już na zawsze.
Poezja to szczery głos duszy ludzkiej, wybuch pewnej formy namiętności.
Humor umożliwia powiedzenie prawdy.
To dziwne: zaglądać do jej umysłu, nie mogąc jej przy tym zobaczyć.
Uważam, że świat potrzebuje więcej ludzi, których prowadzi serce i którzy kochają bez zadawania pytań i stawiania żądań.
Ścisk zelżał dookoła, w miarę jak ludzie wracali do swojego życia. Tylko że życie Aryi skończyło się.
To, że się do Ciebie uśmiecham,
wcale nie musi oznaczać, że Cię lubię.
Mogę, na przykład, wyobrażać sobie,
że stoisz w płomieniach.
