Człowiek się nudzi, kiedy ma nudne życie.

 Wiara polega na tym, by dostrzegać to, co pozornie niewidzialne. Nie musisz zobaczyć miłości, by mieć pewność, że ona istnieje.

 Czytać w sercach jest równie trudno, jak dotknąć ręką nieba.

 Moja miłość miała na imię Tanja. Była Niemką o słowiańskim imieniu. Skąd u jej rodziców taki wschodni sentyment? Czyżby słabość do wspólnej polityki (pakt Ribbentrop–Mołotow…)? Już samo jej imię, Tanja, nosi w sobie nutę nostalgii jak rosyjskie piosenki o tęsknocie i samotności, jak stepy akermańskie, jak mickiewiczowskie: „(…) jedźmy, nikt nie woła…

 Ludzie nie zmieniają historii, tak jak ptaki nie zmieniają nieba.

 Słońce stanęło w zenicie: Oglądam się na przebytą drogę: to ma być moje życie? Patrzeć się na to nie mogę!

 Drzewa umierają stojąc.

 Wszystkie baśnie są kłamstwem, choć nie wszystkie kłamstwa są baśniami.

 Zawsze powtarzałem, że jest w nim więcej niż wzrok potrafi dostrzec.

 Zapamiętajcie pieśń moją, bo gdy mnie już nie będzie wszystkie pieśni umilkną na wieki.

 Jeżeli ktoś jest dla ciebie niemiły, ty bądź miła i uśmiechnij się do niego. Zobaczysz nie będzie wiedział, jak się ma zachować.