Mówią, że strach jest chorobą.

 Byliśmy zajęci tylko sobą, może nawet przesadnie lub histerycznie, cały dzień dotykaliśmy swoich ciał, uczyliśmy się ich na pamięć, gorliwie, tak jakbyśmy na jutro mieli z nich zapowiedziany sprawdzian.

 (...)każda sekunda walczy o to, by trwać jak najdłużej, nim zamieni się w przeszłość.

 Kocham cię i to mnie zabija.

 Nadziei nie ma tylko dla tych, którzy dobrowolnie z niej rezygnują.

 Kto chce zbyt wiele, jest szalony, ponieważ człowiek nie może posiąść więcej, niż jego serce potrafi pokochać.

 Czy mnie kochał? Nie. I jeśli popełniłam błąd, to było nim przekonanie, że ulegając mu, zatrzymam go przy sobie. Czy byłam zakochana? Bałam się, że znajdzie sobie inną? Tego rodzaju obrona nic nie znaczy... nawet ja nie widzę w niej sensu.

 Ludzie nie potrafili przeniknąć wzrokiem iluzji, lecz wyczuwali ją.

 Mężczyźni oświadczają się przy księżycu, kobiety składają pozwy do sądu.

 Strach jest jak choroba, gorączka, która przejmuje nad tobą kontrolę.

 Żałuję wszystkiego, co zrobiłem... Oprócz tego, że Cię kocham.