Uśmiech przeskakiwał jak maleńka pchełka z twarzy na twarz.

 Tak trudno mi zachowywać się właściwie, gdy jestem przy tobie.

 Może i jestem posłańcem niebios, ale nie jestem doskonały.

 Bo choć zapomniał o nas świat, mokrzy od stóp do głów nie tracimy nadziei.

 Powinniśmy się cieszyć, że
wszyscy jednocześnie nie
zapominamy o tym samym.

 Nie ma we mnie nic oryginalnego, jestem zbiorowym dziełem wszystkich, których w życiu poznałam.

 Musimy iść zanim będziemy mogli biec.

 Każdy z nas potrzebuje w życiu jakiegoś bohatera.

 Nauczmy się okazywać przyjaźń człowiekowi, kiedy żyje, a nie, kiedy już umrze.

 Katarzyna mówi, że czas to guma do żucia. A z gumą do żucia można wyprawiać różne cuda.

 Normalność
to pierwszy symptom śmiertelnej choroby.