Nigdy nie cofaj ani cala dalej, niż to konieczne.

 Wiem jak ułożyć rysy twarzy,
by smutku nikt nie zauważył.

 Oddzielały ich dwa mury z cegieł, parę centymetrów tynku i dziewięć lat milczenia.

 Są w życiu takie chwile, gdy człowiek marzy tylko o tym, by zwinąć się na podłodze w kłębek, zakryć oczy rękami i siłą woli odegnać od siebie skutki własnej głupoty.

 Jeśli nie odczuwamy bólu, nie mamy też potrzeby, aby zmienić coś w naszym życiu.

 Życie nie oferuje wyjaśnień czy przeprosin. To my je wymyślamy.

 Teraz wiem, że gdybyśmy po prostu odrabiali lekcje, kładli się spać przed dwunastą i wstawali na poranne zajęcia — gdybyśmy żyli jak normalni ludzie — uniknęlibyśmy z powodzeniem wielu niedorzeczności. Bylibyśmy zbyt zajęci pogonią za celowym życiem, by uczestniczyć w drugorzędnych melodramatach. Ale nie należeliśmy do normalnych ludzi. Byliśmy zdesperowani
i stuknięci, wszyscy, co do jednego.

 Kiedy nie miałam już nic do stracenia, dostałam wszystko. Kiedy o sobie zapomniałam, odnalazłam samą siebie. Kiedy poznałam upokorzenie i całkowitą uległość, stałam się wolna.

 Czytanie to odnajdywanie własnych bogactwi własnych możliwości przy pomocy cudzych słów

 Strasznie bym się na ciebie wkurzył, gdybyś po prostu wziął i umarł (…).

 Czasami w życiu trzeba umieć trochę potęsknić.