[...] nie ma takiego bólu, który trwałby tysiąc lat.

 Nie przypominam sobie, bym kogokolwiek z was zapraszał.
Nie bez powodu stworzyłem sobie dom bez drzwi.

 Tak kochamy marzenia,
że boimy się je realizować.

 Pójdę z nim, choćby się na księżyc zechciał wdrapywać.

 Wpatrując się w sufit, doszła do wniosku, że może dlatego nie może płakać. Bo jaki był sens rozpaczać, skoro nie miał jej kto pocieszyć? I kiedy nawet samej siebie nie umiała pocieszyć?

 Im bardziej nasza miłość nas rani tym bardziej ją kochamy

 Życie to pociąg, który nie przystaje na żadnej stacji. Albo wsiada się w biegu, albo się patrzy, jak przejeżdża obok, a nie ma większej tragedii jak stacja widmo.

 (...) można chcieć przestać żyć, nie pragnąc umrzeć.

 Gdy mężczyzna kocha konto bankowe, a nie ładną kobietę, nie chodzi z obłędem w oczach, nie mogąc jeść ani spać.

 Dom jest tam, gdzie czujesz się jak w domu.

 Udany związek wymaga wielokrotnego zakochiwania się ciągle w tej samej osobie.