Wszystkie aspekty ludzkiej natury powinny być nie tylko mile widziane, ale witane z radością czy wręcz celebrowane. Już dość walki o przetrwanie. Nadszedł czas radości i tańca. Wszystko, czym jesteśmy, jest piękne. Nie tylko się z tym pogódźmy, ale dostrzeżmy jakie to fantastyczne i niezwykłe.
Za dużo mówimy o zmianie świata, a za mało świat zmieniamy. Za dużo mówimy o miłości, a za mało kochamy.
Jeden znajomy młodzieniec,
który odziedziczył kilka akrów,
przyznał się, że myślałby
o prowadzeniu życia podobnego do mojego, gdyby miał środki. Nie chciałbym, aby ktokolwiek przyswajał sobie mój sposób życia z jakiegokolwiek powodu, albowiem po pierwsze, zanim się tego sposobu względnie dobrze nauczy, ja już mogę sobie znaleźć inny, po drugie zaś, pragnę, aby na świecie było jak najwięcej ludzi o własnych dążeniach. Dlatego też chciałbym, ażeby każdy z wielkim staraniem wybierał własną drogę i szedł naprzód właśnie nią, zamiast drogą ojca, matki czy sąsiada.
Wcale tego nie pragnąc, stała się tą, o której nigdy się jej nawet nie śniło.
Dobro i zło muszą istnieć obok siebie, a człowiek musi dokonywać wyboru.
Dostrzegam w tym szaleństwie geniusz.
Piękno miłości dostrzegasz w pełni dopiero wtedy, kiedy ją tracisz.
Człowiek to mały
punkcik we wszechświecie. Jednak dla innej osoby
może być całym światem.
Zazwyczaj można coś powiedzieć o człowieku, widząc, co czyta.
Nigdy, nigdy, przenigdy się nie zakocham! Jeśli kochasz ludzi, oni Cię zabijają!
Nieważne, jak daleko by człowiek uciekł, zawsze sam siebie dogoni.
