Ludzkość! Jakaż ona szlachetna! Jakże chętna do poświęcenia... kogoś innego!

 Dlaczego trzeba się budzić,

gdy rzeczywistość snu
jest lepsza i właściwsza?

 Nadzieja tego świata wykrwawia
się z lufy karabinu.

 Miała tak białą skórę, że ciemny trójkąt na jej podbrzuszu wydawał się wręcz obelgą.

 Wspomnienia są jak muchy, można je odganiać, ale nic ich nie powstrzyma przed powrotem.

 Marzyłam o zintegrowaniu się z kimkolwiek, już choćby po to, by potem mieć komfort oderwania się od niego.

 W życiu wszystko ma swój zmierzch. Tylko noc kończy się świtem

 Trzeba żyć własnym życiem, a nie cudzym.

 Ta skromna szara czapka powinna być dzisiaj symbolem Europy.

 Pragnę malować tak, jakbym fotografował sny.

 Każdy ma swoją śmierć. Ona idzie za nami wszędzie, przez całe życie, krok w krok