Należę do ludzi, których kocham.

 Tak wiele o nim myślisz, a tak niewiele o nim wiesz. Patrzysz i nie widzisz, bo serce nie ma oczu.

 Większość ludzi ma tyle szczęścia, na ile sobie pozwoli.

 Jest to zupełny absurd. To tak, jakby powiedzieć, że w demokracji wszystkie ruchy mają prawo istnieć, także te, które nawołują do wprowadzenia dyktatury, czyli do zniszczenia demokracji.

 Możność patrzenia na nią, gdy spała, sprawia mi rozkosz z niczym nieporównaną. Po paru minutach rozkosz ta wydała im się nie do zniesienia.

 Granie jakiejś roli jest zawsze męczące.

 Świat dzieli się na tych co srają dobrze i na tych co srają źle.

 Zawsze bałem się ciemności, mroku, który nie ma końca, czasu,
który nie ma końca w ciemności, tego, co w niej jest, porusza się,
widzi mnie i obserwuje, mimo że ja nic nie widzę, nie wiem,
przed czym uciekać i dokąd.

 Człowiek, którego kochasz rzadko zasługuje na miłość. Właściwie nikt na nią nie zasługuje, pewnie też nikt nie udźwignąłby takiego ciężaru.

 Nic mi to nie przeszkadza, że na ciebie czekam, skoro wiem, że przyjdziesz.

 Że twój mrok nie zdoła zgasić mojego światła. Obiecaj.