Przymus bycia szczęśliwym tylko komplikuje życie.

 Człowiek niechętnie wierzy w
cudze cierpienie (jak gdyby ono
było jakimś zaszczytem)

 Lepiej być martwym bohaterem, niż żywym zdrajcą.

 Niesamowite jak paradoksalnie układa się życie:
najpierw bardzo czegoś pragniesz i nie możesz
się doczekać, a potem, kiedy jest już po wszystkim,
marzysz tylko o tym, by cofnąć czas i wrócić do dni,
gdy wszystko było po staremu.

 Najbardziej gorzkie łzy ronimy w żalu po słowach nigdy niewypowiedzianych i gestach nieuczynionych.

 Oczekiwanie to najważniejsza i najprzyjemniejsza część całej tej podróży.

 Któż nie ma prawa pragnąć?

 Każdy umiera, lecz nie każdy żyje.

 Nie jestem ciałem, w którym mieszka dusza, jestem duszą która ma widzialną część zwaną ciałem.

 Musimy iść zanim będziemy mogli biec.

 W większości przypadków, kiedy kobieta płacze, wcale nie chce, żeby ktoś rozwiązał jej problem. Chce tylko usłyszeć, że wszystko będzie w porządku.