Trzeba mężnie przyjmować porażki i nie rezygnować, nie upadać na ...

 Najbardziej obawiam się śmierci mojej wyobraźni.

 Nawet ściskając się w objęciach do bólu, nigdy nie staniemy się jedną całością.

 Życie jest podłe, pamiętaj dziecko.
Nie trzeba umrzeć żeby przeżyć piekło.

 Trudno wypuścić z ręki coś czego człowiek się kurczowo trzymał. Nawet kiedy to coś jest najeżone cierniami. Może zwłaszcza wtedy.

 Tych spraw nigdy nie
rozumiałem i nie zrozumiem -
ile ludzie są w stanie znieść.

 Szczyt. Czy to w ogóle mnie dotyczy? Kiedy cofałem się myślami w przeszłość, wydawało mi się, że to co przeżyłem, nie było nawet życiem. Miałem trochę wzlotów i upadków, trochę się wspinałem i schodziłem. Ale na tym koniec. Prawie niczego nie dokonałem. Niczego nie stworzyłem. Kochałem kogoś i ktoś mnie kochał, lecz nic tego nie zostało. Moje życie to dziwny plaski monotonny krajobraz.

 Każdy z nas jest kruchy niczym szkło,
nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach.

 Nie ma nic lepszego od samego istnienia.

 Czasem wystarczy jeden
gest i samotność znika.

 [...] jeśli kogoś tak dręczą marzenia o życiu osiadłym, nigdy nie zapuści korzeni.
Tych ludzi przede wszystkim pociąga przygoda.